O książce: 1968 / Ze przedmowy: Książkę tę napisał N. I. Aleksandrow, uczestnik obrony Sewastopola, były brygadzista strzelca maszynowego grupa pociągu pancernego „Żeleznyakow”. […] Autor krótko i zgodnie z prawdą opowiada o swoich walczących przyjaciołach, o ostatnich dniach Sewastopola, o śmierci pociągu pancernego. Naziści zranili Aleksandrowa i wzięli go do niewoli. Egzekucja pod Kerczem, w środku nocy. Starszy sierżant wychodzi spod stosu postrzelonych i wyjeżdża do Kerczu. Nalot sprowadza go z powrotem do obozu. Próby ucieczki kończą się niepowodzeniem. I wreszcie pociąg śmierci. Kadet nie wie, dokąd go zabierają, i w nocy rzuca się z powozu. To była już Białoruś. Tutaj kończy z partyzantami, wysadzając pociągi, mosty i magazyny za liniami wroga. Jest mu tak samo ciężko, jak pod Odessą i Sewastopolem. Są chwile, kiedy życie jest w równowadze. Kolejna chwila i śmierć. Ale nowi przyjaciele i towarzysze wciąż przybywają na ratunek, tak jak tam, pod Sewastopolem i Odessą. Znów pomagają kadetowi i dlatego tak szczerze i ciepło o nich pisze. To jest siła jego książek. On sam już dawno zginąłby na ognistych drogach wojny, gdyby nie wielkie braterstwo całego narodu radzieckiego.